Το Παγκόσμιο Κύπελλο padel διεξάγεται κάθε 2 χρόνια, ακολουθεί μια φάση ομίλων και μετά νοκ άουτ μέχρι να βγει ο νικητής. Επίσης έχει την ιδιαιτερότητα ότι κάθε ομάδα δηλώνει 8 παίκτες και σε κάθε αγώνα (αναμέτρηση χωρών καλύτερα) θα αγωνιστούν από 4 μέχρι 6 από αυτούς, αναλόγως τη εξέλιξης των αγώνων, και με όποιο συνδιασμό κρίνει ο προπονητής. Οι αγώνες είναι σε μορφή “best of three” νίκες που σε απλή εξήγηση είναι όποιος φτάσει πρώτος τις 2 νίκες. Φέτος το παγκόσμιο Κύπελλο έγινε στο Κατάρ από 28 Οκτωβρίου μέχρι 2 Νοεμβρίου.
Στο ποδόσφαιρο λένε (παλαιότερα τουλάχιστον) χαριτολογώντας ότι το Παγκόσμιο κύπελλο δεν ξεκινάει μέχρι να μπεί στο γήπεδο η Βραζιλία! Στο padel ισχύει κάτι αντίστοιχο αλλά κυριολεκτικά θα έλεγα. Περιμένουμε απλά να φτάσει ο τελικός μεταξύ Ισπανίας και Αργεντινής για να δούμε την πραγματική δράση!
Πριν πάμε στον τελικό όμως καλό θα ήταν να δούμε κάποια πράγματα για το πως καθορίζονται οι ομάδες. Από τη στιγμή που όπως ανέφερα πιο πάνω οι ομάδες μπορούν να είναι συνδυασμός 2 οποιωνδήποτε παικτών από τους 8 που έχει στη διάθεση του ο προπονητής, θα έλεγε κανείς ότι ο κάθε προπονητής θα έπρεπε να κρατήσει τα δυνατά του όπλα για το τελευταίο και καθοριστικό παιχνίδι! Ποιό είναι όμως το τελευταίο παιχνίδι; Γνωρίζει κανείς από πριν ότι θα υπάρξουν 3 αγώνες; Άρα ουσιαστικά ο σημαντικότερος αγώνας είναι ο 2ος και γι’ αυτό εκεί βλέπουμε τα καλύτερα δυνατά ζευγάρια από κάθε ομάδα.
Επιστρέφουμε στον τελικό του Παγκοσμίου Κύπέλλου 2024 και στο πρώτο αγώνα όπου ο προπονητής της ισπανίας Juanjo Gutierrez ρίχνει πρώτο στη μάχη τον (καλύτερο του ίσως παίκτη αυτή τη στιγμή) Coello μαζί με τον τίμιο Coki Nieto όπου απέναντι τος βρίσκουν τους “Superpibes”, Di Nenno – Stupaczuk, οι οποίοι ήταν για χρόνια ζευγάρι στα κορτς αλλά μέσα στο 2024 αποφάσισαν να πάρουν διαφορετικούς δρόμους. Ο Coello είναι ο γνωστός Coello αλλά ο Coki κάνει ίσως το παιχνίδι της ζωής του με αποτέλεσμα να καθαρίσουν με συνοπτίκες διαδικασίες τους κάκιστους “Superpibes”.
Με την πλάτη στον τοίχο η Αργεντινή, εννοείται ρίχνει στη μάχη ζωής και θανάτου ότι καλύτερο διαθέτει, δηλαδή Chingotto – Tapia. Η έκπληξη όμως έρχετε από την άλλη πλευρά όπου ο Ισπανός προπονητής πέρα από όλες τις προβλέψεις αφήνει στην άκρη τις προσωπικές διαμάχες και αποφασίζει να παρατάξει μαζί τους Juan Lebron και Ale Galan. Είχαμε αναφέρει στην ανασκόπηση της χρονιάς για τον χωρισμός των δύο παικτών, αυτό που δεν είχαμε αναφέρει όμως είναι ότι μέσα στη χρονιά εξελίχθηκε μία κόντρα με τον Lebron να κατηγορεί τον Galan για το ότι αποφάσισε να σταματήσει τη συνεργασία τους και να ανεβάζει διαρκώς τους τόνους. Γι’αυτό ακριβώς το λόγο κανείς δεν πίστευε ότι θα βλέπαμε τους δύο μαζί στην ίδια πλευρά του κορτ. Ο προπονητής τους όμως είδε το καλό τις ομάδας και αποφάσισε να ρίξει στη μάχη ότι καλύτερο είχε, σε ένα αγώνα που χαρακτηρίστηκε ακόμα και ως ματς του αιώνα!
Όπως αναμενόταν ο αγώνας ήταν εκπληκτικός! Το πρώτο σετ κρίθηκε στις λεπτομέρειες με τους Αργεντίνους να κερδίζουν στο τάι μπρέικ. Στο δεύτερο σετ ένα μπρέικ ήταν αρκετό για να δώσει το σετ στους Ισπανούς ενώ στο τρίτο σετ η Αργεντινή του τεράστιου Tapia κέρδισε σχετικά εύκολα κάνοντας έτσι το 1-1 και στέλνοντας τη διαδικασία σε 3ο αγώνα.
Στον μεγάλο τελικό (του τελικού…) η Αργεντινή ρίχνει στη μάχη τον 19χρονο Tino Libaak και τον 20χρονο Leo Augsburger, δύο ταλαντούχα παιδιά τα οποία υπήρξαν επίσης και ζευγάρι στα κορτς μεχρι πριν από μερικούς μήνες, αλλά σίγουρα με ελάχιστη εμπειρία. Από την άλλη η Ισπανία επιλέγει τον μπαρουτοκαπνισμένο Paquito μαζί με τον ταλαντούχο Yanguas. Ο αγώνας ξεκινά με αρκετά λάθη από τους άπειρους Αργεντίνους με αποτέλεσμα οι Ισπανοί να πάρουν σχετικά εύκολα το πρώτο σετ. Στο δεύτερο σετ η μάχη είναι αμφίρροπη, κάπου εκεί παίρνει τα πάνω του ο Libaak και η Αργεντινή καταφέρνει να παρει το σετ στέλνοντας τον αγώνα στο 3ο και τελευταίο σετ. Η μάχη είναι συγκλονιστική, κάποια στιγμή προς το τέλος ο Augsburger ταλαιπορείται από κράμπες, ο Libaak παίρνει το παιχνίδι πάνω του και η Αργεντινή καταφέρνει να κερδίσει το παιχνίδι και τον τίτλο στο τάι μπρέικ!
Εδώ θα ήθελα να σταθώ στον (για εμένα) MVP των τελικών, Tino Libaak. Το παιδί έκανε εμφάνιση καριέρας, κάλυψε τα λάθη του συμπαίκτη του αλλά και τον τραυματισμό του και ουσιαστικά έδωσε τον τίτλο στη χώρα του. Ο Libaak είναι ένα μεγάλο ταλέντο το οποίο όμως μεσα στη σεζόν δεν έδειξε κάτι ιδιαίτερο. Αυτό που έκανε εντύπωση βέβαια ήταν η συνεργασία του με τον δάσκαλο Belasteguin 1-2 μήνες πριν το Παγκόσμιο κύπελλο. Εγώ προσωπικά πιστεύω ότι ο σκοπός αυτής της συνεργασία ήταν αυτός ακριβώς ο αγώνας όπου ο μικρός έκανε πράγματα και θαύματα. Επαναλαμβάνω ότι είναι καθαρά προσωπική άποψη αλλά το μόνο σίγουρο είναι ότι ο Bela δημιουργεί πρωταθλητές!
Όπως πάντα σε όλες τις διοργανώσεις γίνονται και οι αντίστοιχοι αγώνες γυναικών, σίγουρα όμως δεν έχουν την ίδια αίγλη. Εννοείται ότι υπάρχουν φανταστικές παίκτριες οι οποίες προσφέρουν επίσης επικές μάχες αλλά από τους γυναικείους αγώνες απουσιάζουν τα εντυπωσιακά καρφώματα και τελειώματα μιας και απαιτείται δύναμη και εκρηκτικότητα κάτι το οποίο διαθέτουν περισσότερο οι άντρες. Προσωπικά δεν παρακολούθησα την εξέλιξη των συγκεκριμένων αγώνων οπότε απλά για την ιστορία θα αναφέρω ότι ο τελικός ήταν μεταξύ Ισπανίας και Αργεντινής (shocking) όπου οι Ισπανίδες κέρδισαν αυτή τη μάχη.
Αυτό ήταν το Παγκόσμιο Κύπελλο padel ή αν θέλετε καλύτερα η κόντρα Ισπανίας και Αργεντινής. Είναι μια περίεργη διοργάνωση άλλα σίγουρα προσφέρει επικές μάχες από τους κορυφαίους και τις κορυφαίες του αθλήματος.
